امروز ۶ اسفند در سالروز تولد هوشنگ ابتهاج برای دیدار «ارغوان» راهی خانه‌ شاعر در تهران شدیم. این خانه که در خیابان هدایت است در دهه ۴۰ در اوج روشنفکری ادبی ایران پاتوق بسیاری از شاعران و نویسندگان و اهالی موسیقی بود. خانه‌ای دو طبقه با معماری ساده و آجرهای سه سانتی و باغچه‌ای کوچک که ارغوان در این باغچه روییده. این خانه‌ با پنجره‌های رنگی قوس‌دار اواخر دهه ۵۰ به کارخانه سیمان تهران فروخته شد و بعد ازآن صاحب‌اش با ایران وداع کرد. این خانه سال‌هاست بخش اداری کارخانه سیمان تهران شده. مسوولان کارخانه تا امروز به بهترین شکل از خانه نگهداری و خاطرات شاعر را حفظ کرده‌اند. با این حال امکان بازدید عمومی از این خانه وجود ندارد و ما به سختی توانستیم تصاویری از خانه تهیه کنیم. برخی از کارمندان کارخانه سیمان تعریف می‌کنند که هر از گاهی زنی که کسی او را نمی‌شناسد می‌آید و در میان اتاق‌ها می‌چرخد و پای درخت ارغوان می‌نشیند و ساعت‌ها به آن خیره می‌شود. ابتهاج در سال‌های دور از وطن شعر ارغوان را می‌سراید که وقتی آن را با ساز لطفی می‌خواند اثری ماندگار در خاطره جمعی مردم می‌شود. ارغوانی که هر سال در بهار گل می‌دهد.

گزارش تصویری از روزآروز